Владимир Пат - Шляхетны пуць

Шляхетны пуць
Название: Шляхетны пуць
Автор:
Жанр: Стихи и поэзия
Серии: Нет данных
ISBN: Нет данных
Год: 2023
О чем книга "Шляхетны пуць"

Стихи написаны простым человеком, который в разных жизненных ситуациях. Свои мысли хранил глубоко в душе. С помощью стихов нашел возможность поделиться этим. В этих стихах показаны переживания, страх, любовь, счастье, горечь, радость и…

Бесплатно читать онлайн Шляхетны пуць



Балада аб згубленым шчасці


Дзіця, адкрыўшы толькі вочы,

Згубіла ўжо сваю надзею:

Няма цяпла халоднай ноччу,

Што нават зоры халадзеюць.


Згубіла шчасце немаўляці,

І вочы болем мігацяць,

Бо з малаком адзінай маці

Ўсе атрымоўвае працяг…


*

У брудзе дзён, у чысціні аблокаў

Усё будзе Ён чакаць, чаго няма,

І заружовеюць заходам шчокі,

Але бяда не здолее зламаць!


Шукае Ён у сэрцы прыгажосці,

Яму не трэба шчасця ад жыцця:

Ён ўжо шаслівым быў у маладосці –

Цяпер не хоча болю пачуцця.


І што трэба Яму – невядома:

Агурок і гарэлкі стакан?

На душы Яго дзіўная стома

Ад старых незагоеных ран.


Сэрца болей ужо не пяе,

А Ён прагне былое вярнуць –

Гаварыць зноў, як любіць яе,

І “Кахаю цябе” зноў пачуць!..

* *

*


Матулі (Балада аб маці)


Я слухаю, як дождж пяе,

Ты слухаеш яго таксама?

Мяне ў свеце не стае,

Цябе ж даўно няма ўжо, Мама..


І ў памяці яшчэ жыве

Той твар, прыгожы і халодны…

Перада мною паўстае

Твой вобраз – велічны і родны:


Як Ты спяваеш калыханку

Свайму адзінаму дзіцяці,

Не спіш, бывае, і да ранку

Ці ля маёй прыснеш краваці.


А спеў Твой, ціхі, мілагучны,

Пяшчотай поўніўся, бывала,-

Ты па-сапраўднаму, не штучна,

Каханне мне падаравала.


Не раз, стаміўшысь, засынала

На гэтым вось драўляным стуле…

Шкада, што ведаў Цябе мала,

Мая адзіная Матуля!..


Мяне адна Ты навучыла,

Як трэба жыць сярод людзей,

І на нябёсах Ты сачыла,

Як не стае маіх надзей.


І ў Цябе было жаданне –

Калі пабачыць ту дзяўчыну,

Якую назаву каханай,

Якая стане мне адзінай…


Ты трапіла, бясспрэчна, ў Рай,

І значыць, больш нам не сустрэцца!..

Я ўсё гляджу на небакрай –

І сэрца на кавалкі рвецца…


* *

*


Ідэал Мары


Лагодная няўпэўненасць у позірке тваім,

Яна вачыма прызывае верыць,

І не магу, шкада адмовіць ім –

Іх глыбіні і колеру памераў.


О, дзякуй, Божа! За яе напеў,

Што веснавой парою так гучыць,

За вуснаў полымя, якое не паспеў

Я атрымаць… Яна ў цішы маўчыць:


Яна ў змове з Ідэалам Мары,

А пачуццё мацнее ўсё – каханне!

Чаму з табою існуем не ў пары

Мне наша Зорка скажа на світанні…


Ёсць Мары Ідэал у казачнай краіне –

Я там спаткаў цябе ў зорную хвіліну.

І сэрца хай, шалёнае, загіне,

Але ты застанешся мне адзінай…


Лагодная няўпэўненасць у рухах,

І здасца мне, што ветрам пакахала,

І дождж дазволіць яе шчасце слухаць,

Але ўлюблёнаму дажджа занадта мала!..


* *

*


Забыта… Нясецца імгненнае полымя –

Нясецца праз годы, змяняючы час.

Забіта… І лісце на клёнах, ўжо кволае,

Павольна абсыпле, ледзь плачучы, нас.


Світанне – і сонца ўстае над азёрамі,

Асвеціць вясёлкай пануры лясок.

Ці помніш, як былі з табою мы зорамі,

Як з вуснаў тваіх піў кахання я сок?


Шукаем мы сэнс у жыцці бессэнсоўным,

Шукаем шляхі да чужых перамог,

А ўсё, што магло б быць карысным, цудоўным,

Пакінулі мы па-за светам дарог.


Аднойчы звярнуўся да неба ўпотай:

“Ці можам мы шчасце калі атрымаць?”

“Аб шчасці маўляе такая істота!?

Вучыся жыццё, чалавек, паважаць!”


* *

*

Жанчына Яго Жыцця (Балада аб смерці)


Ён не шукаў Яе па свеце –

Яна заўсёды разам з ім была,

І марылі Яны аб дзецях,

А смерць ўлюблёным згоды не дала…


Імёны іх нам невядомы:

Каханы і Каханая, напэўна.

Ён для Яе быў казачным героем,

Яна была – багіня і царэўна!


“Мы разам будзем да апошняе хвіліны

І не пакінем тога пачуцця,

Што прымушае зваць Цябе адзінай,” –

Так Ён казаў Жанчыне Усяго Жыцця.


Ў Яе апошнюю хвіліну

Яе далонь са слёзьмі цалаваў,

Калі ж Анёл Яе адну пакінуў –

Ён з болем долу на калені паў…


*


І Ён прымусіў Сонца не свяціць,

І Ён прымусіў Зоры ноччу спаць.

Заўсёды буду я Цябе любіць…”,

І з іменем Каханай Ён жыццё аддаў.


* *

*

Маё Сапраўднае Каханне


Прысвячаецца Радзіме…


У роспачы дзён, на ростані зорак

Я цябе цалаваў – ты якая на смак?

Праз цябе піў салёных слёз мора,

Я табе прысвячаў міліёны падзяк.


Я кахаю твае палымяныя вочы,

Што мне зорамі свецяць у цемры людзей,

Мне не трэба ніколі нічога апрочай:

Толькі іх цішыня, і сузор’е надзей,


І твае валасы, што цалую ўночы,

Іх пяшчоту заўсёды трымаю ля сэрца,

А ўсмешка вернасцю заўсёды побач –

Песняй мілагучнай па прасторы льецца…


А я сэрцу твайму, а я вуснам тваім,

Што чырвонеюць моцна – да самай любові –

І што пояць мяне смачным мёдам сваім,

Раскажу аб каханні на матчынай мове…


Мы сустрэлісь з табой, каб навек разам быць,

Ты – напеў веснавы маёй сумнай душы,

Тваёй кветкі святло проста так не забыць,

І пачуцця між намі не бачна мяжы!


* *

*

Мяжа Пачуцця Між Намі


Прысвячаецца Мяжы Пачуцця


Хто бываў па-за ёй хоць аднойчы,

Той ісціну ведае:

Паўсюдна разам з намі крочыць

Каханне з бедамі.


Я ведаю сваёй душы мяжу:

Я так баюся!

Я ад ільда твайго дрыжу,

Інакш – прымусіш…


*

За мяжой пачуцця засталося Каханне –

Усё, чаму я свій лёс прысвяціў…

Нечакана прыйшло гэта наша расстанне,

Пачуццё, быццам восенню лісце, трымціць.


За мяжой пачуцця засталося трымценне,

І нічога не чуць, акрамя цішыні.

Скінь да долу сваё ўсё адзенне

І няўпэўнена руку маю ты крані,


Каб вярнуцца ізноў да балючага, роднага,

Разбурыць паміж намі пачуцця мяжу.

Я слухаць прагну ручая лагоднага –

Пра голас твой ўжо з-за мяжы пішу…


Ўзрасла мяжа між намі пачуцця,

Цяпер нянавісць поўніць вочы тыя,

Што каштавалі больш ўсяго жыцця,

Што роднымі былі, былі святымі…


*

Я па-за ёю не бываў пакуль,

Бо дзесьці ёсць яшчэ агеньчык пачуцця,

Бо апынуўшыся, не вернешся адтуль.

А лісты мае ў цішыню ляцяць…


* *

*

Спадарыня Маёй Душы


Той, што стала мне адзінай…


Ты – суседка майго пачуцця,

Ты – пралеска і подых Сусвету,

Ты – матуля Любові Жыцця,

Позірк ветру, Прынцэса паэта.


Нараджэнне зімовага цуда –

Першы снег – мы сустрэлі з Табою.

Я малю Сарамлівага Муду,

Каб пазбавіў кахання і болі.


Мы з Табой размаўлялі без мовы:

Для мяне тое была, як свята!

А адказ Твой быў лёдам зімовым…

Чараўніца, пазбаў мяне кратаў!!!


Зорка ў небе павінна быць Ёй:

Можа, Ты – прыгажуня-Венера?

О, Душы Спадарыня Маёй,

Ну навошта Табе я паверыў?!


Кветкай Ты зачаруеш паэта –

Што Табе я магу адказаць?

На зямлю з неба кінуцца дзе-та

Або лёс свой з Табою звязаць!..


Ты – суседка майго пачуцця,

Ты – пралеска і подых Сусвету.

Слёзы снегам да сэрца зляцяць,

Бо – Спадарыня Сэрца Паэта…


* *

*


Радзіма


Беларусі…


Лясы, пагоркі і лугі,

Блакітныя азёры-вочы –

Вось край той мілы, дарагі,

З якім жыццё ўсё буду побач!


Тут гор няма, па восем тысяч метраў,

І акіян не абмыае берагі,

Але нідзе няма такога ветру,

Нідзе не пахнуць так жытнёвыя стагі!


Няма ніводнага тут цуда свету –

Няхай няшчасце гэта нас міне!

Але натхняе штось спрадвек паэтаў:

Купалу, Цётку, Багдановіча! Мяне…


Напэўна, сінь Радзімы неба,

Пралесак водар, жаваранак звонкі


С этой книгой читают
В этой книге собраны стихи замечательного поэта-лирика, поэта-прозаика, он пишет и о любви, и о природе, о стихах, много стихов религиозной лирикой, гражданской лирикой, о поэтах-шестидесятниках, таких, как А. А. Вознесенский, Р. И. Рождественский, Б. А. Ахмадулина, Е. А. Евтушенко, В. С. Высоцкий, наш классик С. А. Есенин, В. В. Маяковский, а также философская лирика. С. Н. Поздняков начал писать стихи ещё в XX веке, в конце, а продолжает писать
Этот цикл возвращает в поэзию знаменитый образ. Искусство, как смысл существования. Искусство, как высшее предназначение творца. Поэзия – сама башня. Поэт – ее заключенный. Искусство ради искусства. Молодой поэт оценивает творчество его предшественников, современников, собственное творчество. Однако центральный и важнейший для автора образ – слово. Великое, вечное. Рассуждениям о нем, о его судьбе и назначении и посвящен этот цикл.
Сборник стихотворений, объединённых одной тематикой, которую можно отнести к философской лирике.
В сборник вошло более 150 произведений, созданных в период с 2010 по 2018 годы. Любовь и расставание, полет и падение, жизнь и смерть, развитие и увядание – нашли свое отражение в творчестве поэта. Вы готовы?
Биография, написанная Лесли-Энн Джонс, основана на беспрецедентном доступе к ключевым фигурам жизни Фредди, включая его любовников, родственников, друзей, коллег, издателей, фотографов и продюсеров и отличается аккуратнейшим подходом к фактам. Приводя множество точек зрения, Джонс неуклонно проясняет один-единственный вопрос – каким же Фредди Меркьюри видел самого себя? И преуспевает в этом.
Истории и сказки о женщинах – их печалях, радостях, глупостях, геройстве, да мало ли… Женщины. Романтичные, сентиментальные, прагматичные, целеустремленные – разные. Но все, как одна, если озарила идея, готовы ринуться в бой, а там хоть со щитом, хоть на щите. И если не получится коня остановить на скаку, то можно и верхом, в крайнем случае, с конем на руках. Обо всем этом, но через сказочку, с подтекстом.И если где-то ирония перекрывает сочувств
16 лет назад в горах зачарованного леса упал метеорит. В кратере леший нашёл двух девочек, одна из которых сжимала в своих руках золотой ключ. Близняшки росли, не зная, как и почему оказались в этом мире. Но затем на лес обрушилось проклятье, которое вынудило сестёр отправиться в мир людей, чтобы найти лекарство. И оказалось, что за пределами леса всё было гораздо хуже. Мир заполонили чудовища, никто не знал, откуда они пришли, а проклятье, обращ
Сказки о превратностях судьбы и невероятном чуде, о внезапном преображении и королевском происхождении, о волшебном искусстве живописи и магии врачевания, о дружбе и совести, о страхе и храбрости, о скупости и щедрости. И ещё о многом таком, от чего появляется любовь и доброта, нежность и сочувствие, радость и восторг. А действия этих историй происходят в сказочных королевствах, где возможны не только чудеса, но и самые настоящие, реальные вещи,