Дзмiтрый Кудрэц - Сны аб Беларусi

Название:	Сны аб Беларусi
Автор:	Дзмiтрый Кудрэц
Жанр:	Стихи и поэзия
Серии:	Нет данных
ISBN:	Нет данных
Год:	Не установлен

О чем книга "Сны аб Беларусi"

Дзесь мiж сiнiх азер i бязмежных лугоўЕсць мясцiна, абраная лесам.Прывячае там шэргат сасновых бароў,Мятны водар мурожных пакосаў.Хай няма хараства ў ей паўдневых краiн,Дзе да берага ласцiцца мора.Там надзеi маi, там маi каранi,Там пазнаў я i шчасце i гора…

Бесплатно читать онлайн Сны аб Беларусi

ISBN 978-5-4496-0882-6

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

«Зноў ноч разлiлася па наваколлi…»

Зноў ноч разлiлася па наваколлi,

Месяц празрысты на небе заззяў.

Ен глянуў унiз на жытневае поле —

Абеларусiўся.

Бусел з сабой, адлятаючы ў вырай,

Спевы пачутыя летам узяў,

Як напамiн аб жаданых мясцiнах.

Абеларусiўся.

Вабяць у шлях невядомыя землi —

Еўропа, амерыка, азiя ўся.

Ды мне тут утульней, вальготней, напэўна

Абеларусiўся.

Хай пазабыў крыху матчыну мову,

Ад гучнага «Р» не пазбаўлюся.

Яно прыкiпела на генным узроўнi.

Абеларусiўся.

«Так i жывем, не гледзячы на крызiсы…»

Так i жывем, не гледзячы на крызiсы.

Усе пры справе ад святла да цемры.

I падлiчыўшы часам плюсы, мiнусы,

Мы разумеем, што не ўсе так дрэнна.

Так i жывем. На бога, чорта лысага,

Цi на кагосьцi там не спадзяемся.

Шукаем дзе б утульней прытулiцца нам,

Але ў сваiх мясцiнах застаемся.

Так i жывем. I клопаты штодзенныя

Перамяжаем з мараю прыемнай.

Кiруемся адвечнымi законамi,

Замацаваных на ўзроўнi генным.

Так i жывем. У горы альбо радасцi

Кiпiць заўседы шчодрае застолле.

Без уселякай выхвальбы, без зайздрасцi.

Нам некалi i думаць пра такое.

Так i жывем. Хвалюемся, змагаемся,

Лятаем, хоць зусiм не маем крылаў.

Калi ж жыцце да скону наблiжаецца,

Пытаем неба, а цi так мы жылi?

«Адшукаю сабе пакаранне…»

Адшукаю сабе пакаранне,

Перастану зусiм паважаць,

Калi пару радкоў пра каханне

Я не здолею напiсаць.

Сваiм творам я ўразiць гатовы.

Справа звыклая, ды наяву

Сачынiць не адолеў нi слова,

Дурнiў толькi дарма галаву.

Дзе падзелась натхненне? Чамусьцi

(I не ведаю, як вам сказаць),

У мяне на паперы пачуццi

Не выходзiць адлюстраваць.

Хай не выканаў я абяцанне,

Не таму, што трапло цi лайдак.

Я магу. Толькi вось пра каханне

Не жадаю пiсаць проста так.

«Б«ецца мятлiк у вакно…»

Б«ецца мятлiк у вакно,

Хлопае крыламi,

Толькi вось на волю шкло

Яго не пускае.

Што, дурная галава,

Ты забыўся ў хаце?

Заляцеў ты да святла

I свабоду страцiў.

Шкло мiж ею i табой.

Няма вызвалення!

I падман празрысты той

Не дае надзеi.

Што ты думаў? Што хацеў,

Калi ты, свавольнiк,

У памяшканне заляцеў,

А назад не здолеў?

Намагаешся, скрабеш

Перашкоду ўпарта.

Толькi намаганнi ўсе

Нiчога не варты.

Думаеш, што ты герой?

Анi ў якiм разе!

Вось i бiся галавой,

Калi з ей не ладзiш.

«Я выдумаў краiну мрой…»

Я выдумаў краiну мрой,

Дзе ўсе яскрава i шыкоўна.

Ды на здзяйсненне мары той

У лесу не спытаў дазволу.

I ен (абразiўшысь на што?)

Са мною болей не сябруе.

Часам успомнiць i назло

Мне непрыемнасцi даруе:

– Жывi ў сваей краiне мар,

Ты гэтага жадаў калiсьцi.

Чаму ж ты столькi год запар

Узносiш мне свае малiтвы?

Хацеў ты славы, ўзнагарод?

А вынiку вось не прадбачыў.

Чаму ж мяне ты аднаго

Абвiнавачваеш у няўдачах?

Як не цурайся, не мiнеш

Добрую долю цi благую.

Ты на каленях прыпаўзеш

I я табе ўсе дарую.

Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,

Без iх жыцце было б заганай.

Я iх выконваю заўжды,

Калi я нават не ў пашане.

«Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход…»

Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход.

I нiяк iм не дагаварыцца.

Не хачу ўспамiнаць безлiч прожытых год,

А яны не жадаюць забыцца.

Жыцце крочыць наперад, а памяць назад

Павяртаецца ноччу бяссоннай.

Што наперадзе мо зацiкавiць наўрад,

А ў мiнулым даўно ўсе вядома.

Жыцце верне направа, а я ў бок другi,

Хоць i ведаю, ўцекi дарэмны.

Бо, куды не збягай, усе роўна я з iм

У пазначаным пункце сустрэнусь.

«З«ездiць бы туды i паглядзець…»

З«ездiць бы туды i паглядзець,

Як жывуць у тым замежжы людзi,

Што сабе гатуюць на абед,

П«юць якiя лекi пры прастудзе.

Колькi там у кожнага машын.

I якое абуванне носяць,

Калi дождж пальецца i аб чым

Гутараць, калi прыходзяць госцi.

Мне ў чужой краiне цiкавей

Не музеi, поўныя турыстаў,

А якая там трава расце

I ў якiм баку сонца садзiцца.

Чым там пахне вечар за вакном

I якiя зоркi ў небе ззяюць,

I якiя казкi перад сном

Неслухам бацькi распавядаюць.

З«ездiць бы туды, звярнуць у бок

Ад мясцiн вядомых па расказах,

Каб убачыць самаму жыцце

Мо вельмi падобнае на наша.

«Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых…»

Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых,

Якiя ты пачуць хацела.

I што прызнаннi ў каханнi

Выходзяць лепей на паперы.

Прабач, што я не выканаў жаданнi,

Якiя абяцаў калiсьцi.

Завеў у край расчаравання

I не знайшоў дагэтуль выйсця.

Прабач, што не зрабiў цябе шчаслiвай,

Што дараваў адны сумненнi,

Што нават не хапiла сiлы

Агучыць гэта прабачэнне.

«Вось чаго нiколi не рабiў…»

Вось чаго нiколi не рабiў,

Не таму, што я лайдак цi невук,

Я нiколi сена не касiў,

Проста не было ў тым патрэбы.

Вось чаго нiколi не хацеў.

Дык увесь свой век пражыць спакойна.

I таму спяшаўся i ляцеў,

Не сябруя часам з галавою.

Вось чаго нiколi не змагу,

Кiнуць кут, радзiмай што завецца.

Нават калi я адтуль збягу,

Назаўжды там сэрца застанецца.

«Лiпiна ўпрыгожылася золатам…»

Лiпiна ўпрыгожылася золатам,

Ей зялены колер не па густу.

Чырванеюць яблыкi ад сораму,

Гледзячы на гэткае распутства.

Пэўна яна штосьцi пераблытала,

Захацелась ей чароўных красак.

Толькi наглядзеўшыся на лiпiну,

За вакном мiнае Спас за Спасам.

Яблыкi на наваколле дзiвяцца,

Здарылася што, не разумеюць

I размораныя сонцам жнiвеньскiм

На галiнках сумна чырванеюць.

Месяц усе вышэй вiсiць над хатаю,

Толькi зараз я заўважыў гэта

I, наеўшысь сарамлiвых яблыкаў,

Разумею – адыходзiць лета.

«Што мяне цягне на вандраваннi?..»

Што мяне цягне на вандраваннi?

I чаго я баюсь не паспець?

Цi ў жыццi няма iншых жаданняў,

Як кудысьцi iсцi цi ляцець?

Што мяне цягне ў чужыя краiны?

Чым прывабiў замежны альянс?

Прырода? Палацы? Альбо магазiны?

Дык такога хапае i ў нас.

Што мяне цягне нястрымна ў далеч?

Мо багацце? А мо прыгажосць

Невядомую, дзiуную там адшукаю,

Цi быць можа iншае штось.

Што мяне цягне пасля тых блуканняў

Да знаемых i звыклых мясцiн?

Пэуна таму, што ў сваiх вандраваннях

Лепш кутка я не здолеў знайсцi.

«Пагуляць бы так, каб на душы…»

Пагуляць бы так, каб на душы

Суму не вялося болей.

Пабываць бы там, дзе я не быў,

Дзе не апынусь нiколi.

Пакахаць бы так, каб аб адной

Сэрцайка ўвесь час журылась.

Адшукаць бы тое, што даўно

Страчана, сплыло, згубiлась.

Паспытаць бы тое, што ў жыццi

Думкi чысцiней напоўняць.

I пажыць бы так, напрыканцы

Каб было пра што мне ўспомнiць.

«У жыццi я ўсе пазнаў i зведаў…»

У жыццi я ўсе пазнаў i зведаў.

Шчасця i нягод досыць хапала.

Ўсе было – што трэба, што не трэба,

Ды душа штось большага чакала.

Вандраваў я па чужых краiнах

I блукаў па розных закавулках,

Каб знайсцi куток, што сэрцу мiлы,

Ды душа не ведала прытулку.

Навучыўся кiраваць я часам,

Ратавацца ад тугi i болю,

Дараваць усiм, усе, адразу,

Ды душы ўсе не было спакою.

Калi ж мой апошнi час настане,

I паклiча божанька ў нябесы,

Як належыць, як усiм прыстала,

Душа зноўку запярэчыць лесу.

«Разлiлася рэчанька…»

Разлiлася рэчанька,

Ой, не перайсцi.

Пакахала дзеўчына

Першы раз у жыццi.

Следующая страница

С этой книгой читают

Навстречу Богу. Стихи 1988—2011 гг.

Эдуард-Владимир Вайнштейн

В книге собраны стихи, написанные с 14 до 37 лет. Это память о самых важных, судьбоносных, золотых мгновениях жизни, дающая ключ ко всему остальному прозаическому корпусу творений автора.

Читать

В тиши библиотечной

Анатолий Ольнов

Автор ОЛЬНОВ АНАТОЛИЙ АЛЕКСАНДРОВИЧ.Год рождения – 1938, 27 февраля. Родина – с. Городище Череповецкого района Вологодской области. Кроме Череповца и Петрозаводска проживал в городах: Сортавала, Витебск, Усть-Каменогорск, Альметьевск.

Читать

Иду на Вы! Время «Ч». Том 2

Александр Хрящевский

Гражданин Советского Союза. Коммунист.Родился 22.12.1956 г.Родители – ветераны Великой Отечественной войны.Окончил ВВМУПП им. Ленинского комсомола в 1981 г.1981—1993 гг. – служил на дизельных подводных лодках 182-й Отдельной Бригады подводных лодок (б. Бечевинская), КВФ.После предательского развала Советского Союза подал рапорт об увольнении из ВС, заявив о несогласии с политикой нового руководства страны, армии и флота.Уволен в запас с должности

Читать

Выход где-то рядом с этой маетой…

Марина Василенко

Мы любим. Если повезет, становимся счастливыми, и со временем у нас появляются прекрасные воспоминания.Если нет, нам остаются грусть и иногда стихи.

Читать

Правые в Раде. Западный ответ на Восточный вопрос

Хельмут Вагнер

"Свобода", националистическая ультраправая партия, в 2012 году с 37 её членами попала в украинский парламент. На западе страны, во Львове как его центре, она получила больше голосов, чем любая другая партия. Именно там в 1930-1940-х годах существовали националистические организации, которые вели насильственную борьбу против поляков, евреев и русских. И когда фашистский Вермахт оккупировал эту землю, они сотрудничали с ним. От рук этих банд убийц,

Читать

Минимум работы, максимум урожая! Метод Игоря Лядова для любой почвы

Игорь Лядов

Популярность метода Игоря Лядова – очень большая. И растет день ото дня! Огородники по всей России сажают, удобряют, делают грядки «по Лядову». Ролик на Youtube Игоря Лядова набрал уже более 300 тысяч просмотров. В чем секрет?Игорь Лядов живет на Дальнем Востоке – местности с непредсказуемым климатом и скудными почвами, а выезжает на свои сотки только по выходным. И не было ни сил, ни желания эти выходные с утра до ночи проводить на грядках, сыпа

Читать

Эпоха Террора

Денис Арзамасов

Далёкое будущее. Независимые, суверенные страны объединились в одно государство – Земную Федерацию, стерев границы с политической карты мира. Да и сама карта давно уже стала не актуальной. Человечество активно осваивает дальний космос. Открываются новые пригодные для жизни планеты. Нет войн, побеждены многие болезни, жизнь общества стала спокойной и размеренной. Но среди людей во все времена всегда найдутся те, кто хочет перемен. Те, кто готов по

Читать

Юродивый

Михаил Ера

В рассказе поднимаются вопросы свободы творчества, смысл работы мастера и ответственности творца.Работу любого мастера всегда оплачивает заказчик. Но кто он и чего добивается? Это не всегда очевидно. Не платит же заказчик бесцельно. Он что-то хочет получить от своих инвестиций. Но что?Рассказ предоставляет возможность читателю приоткрыть некоторые не очевидные причины заказов на написание романов, задуматься по этому поводу. На это стоит уделить

Читать