Траса была разбітая
і кажуць у Гарце дарогі пясчаныя.
Халера ясна, як мне забыць выгляд вёскі Зайчаны?
Бум і бам, вось тут і вось там,
Я ўжо доўга качуся па ўзгорках
Варта прызнаць, што гэты паход
Не абяцае даход.
***
Пах мокрай травы.
Вецер яе калыхае
Быццам бы смок.
Яшчэ адзін лог.
Шэрага неба барані рог
Зрабіць назад разварот?
Вярнуцца?
Гатэльчык гідкі…
Кузьва, куды вас нясе
Пан Мікалай Капернік.
Як бы ўзяць і прачнуцца?
Усё ж разварот?
Праехалі тысячны ельнік.
І ўсё ж коцім у горад
коцім ціхенька ў горад.
***
Не! Дарогі ў асноўным не з пяску.
***
Я ўжо бачыў карцінкі мясцовых паселішчаў
І таму раскажу…
Верш пра амаль любы тутэйшы горад
***
Тут на пляцы, што ў цэнтры
Жыве бальшавік
І гэта кажа нам вельмі шмат.
І зараз я і сам думаю, што ўжо набыў занадта доўгi язык.
***
Гэта быў бадзёры верш.
Амаль прыпеўка расійская.
А тут гавораць
Што я на нямецкай павінен пісаць
І што я ж зусім не паляк.
***
І ўвогуле, гэта іх справа.
Я ж толькі госць тут.
Турысты да статуі коцяць смела
Я так доўга стаяў на бруку, што нават нага занямела.
***
І ўсё ж такі горад па-свойму вельмі…
Так, старамодны, як клёш.
Але ж мода вяртаецца часам.
***
Мне здаецца ці людзі тут быццам дождж
Яны актыўна зліваюцца.
У глыбокія слівы, якія выводзяць іх да ракі.
І рака гэтая цячэ ўжо недзе там.
За халмом, пры чужым ачагу.
Ну а тыя, хто сплысці не ў сілах
Засталіся калоць дровы.
Разбіваць аб бетон свае мары.
Гук разлома на 120 герц.
Падманваючы нават сябе, што яны ідэйныя
І вырашыла застацца не іх галава, але сэрца.
Так-так-так, хлусіце больш, рабяткi.
Хоць, без сумневу ёсць і такія – ідэйныя жыхары краю.
Але ўсё ж – хто ведае, што б было,
калі б у іх быў добры шлях да спакойнага раю.
Можа б беглі яны.
Без аглядкі
***
Карацей, тут усё неяк дзіўна.
Але затое які прыемны флёр даўніны
І на рэчцы ў цэнтры бабёр
А за статуяй на касцёле – сокал.
Кажуць, той п'яны – вахцёр.
Ну той, што ляжыць пад лаўкай.
Мне проста падабаецца слова – вахцёр.
А тут такія навокал.
***
Аднойчы я тут спрабаваў алкагольны мус.
Відавочны і ясны плюс.
Я толькі прыехаў і як жанглёр.
Здзіўляю іншых сваёй «мудрасцю» (спрытам).
Я ж той смс бязглузды сцёр.
Які казаў пра дрэннае надвор'е з ледзяной колкасцю
(нібы цокая капытом)
***
Так, тут вельмі шмат савецкіх людзей.
Але замежнікаў больш, чым думаюць нашыя.
Не, рэальна шмат!
Хома…!
Па-мойму, не крыўднае….
Бо на высокай латыні.
Высокія словы адчыняць дзверы.
***
Зімою тут стыне многае, нават сэрца маё ў вельмі цёплай
кватэры.
***
Ха-ха, як ні дзіўна я рады
І яшчэ палюбiў чорны хлеб і кашу.
Рады…
і ад шчасця крычу як баншы.
Гэта цымес.
Люблю ірландскі фальклор.
Піва Гінэс, але не польскае.
Я ж крыху Уліс.
А ў мясцовых тут лепшае лідскае.
***
Нават храмы тут абароннага тыпу,
Як гаворыць адна паэтка мясцовая.
Апропо: мясцовая літаратура такая слабая, што нібыта нават
i клёвая.
***
Я тут зняў кватэру
Жыву і не ною.
1000 лайкаў,
Гартажылстрою.
***
Пра прыроду мясцовую толькі санетам.
***
Як вечар і маркотная каза
Прыемныя палі і нават воды
На шчасце тут не водзіцца гюрза.
О, гэта радасць казачнай прыроды!
Ну, што б мне тут такога напісаць?
Калі ты ўвечары ідзеш дадому ў гмах
То дрэвы ў дварах даюць пазнаць
Што могуць шолахам наводзіць страх.
Вось так тут лісце шэпчацца з табой.
Няхай ты не палюбіш цуда-травы.
Ах, можа быць не чутны тут прыбой.
Яго пачуеш, з'ехаўшы ў выправы.
Шчэ не нап'юцца тут пустой вадой.
У чорных вёсках горкі вадапой.
***
Ну і зоркі шукаю тут.
Я ж астраном, ясна халера.
Зорка ёсць сапраўды.
Чырвоная! Бах!
Які цікавы выпадак!
На каралеўскім замку.
На шпілі высокім
Ну, адным словам…
Калі ты гуляеш з мясцовай паненкай
Вуліца ўся расцвітае,
Але ў цэлым нейкі цяжар.
Як быццам гіры.
На ляшках тваіх.
***
Бачыў я тут, як адзін вяшчаў на Ю-Тубе, а пасля ў турме заціх.
Гавораць, што хацеў ён быць прэзідэнтам.
Але на ім нейкая ёсць віна.
Што п'яніць як віноўка
І замест гэтага хлопца на пасаду меціць ягоная жонка.
Хто б такое ўявіць мог…
Не, ёй не выйграць выбары ў Афрыцы.
Ну а тут – спроба пакажа.
Хiба пашанцуе…
Можа быць так…
Але нешта здаецца мне, што іншы сцэнар ёй час прапануе.
***
Хоць, я толькі чапурысты пан.
І мару, дарэчы, трымаць пад каленкай паненку.
З якой шпацырую…
Або нават іншую бэзу-гарэзу.
Хоць не Мапасан.
Не дзікі прыхільнік свята для плоці.
Ёсць і важнейшыя рэчы ў жыццёвым нашым узвары.
Ну і вось…
Я чапурысты пан!
Бываю тупы і бываю п'яны.
Драматызую скажаце?
Тады даведайцеся, як яшчэ я тану ў мясцовым, прыгожым
балоце.
Як прыходжу з царквы, дзе бляск крыжоў, што вісяць
на сьценах…
Тады даведайцеся, што ўчора ў мяне адключылі ваду
Так!
Учора ў мяне адключылі ваду!
І я бачыў па тэлевізары прэзідэнта
