"
Сучасныя навуковыя даследаванні пацвярджаюць раней выказаныя ідэі, якія тлумачаць розныя «цуды», у дадзеным выпадку існаванне «падводнага царства».
» Расійская Газета " паведамляе пра тое, што ў Мексіцы падводныя археолагі з Нацыянальнага інстытута антрапалогіі і гісторыі (INAH) выявілі старажытны Сенат майя, усярэдзіне якога знайшлося ўнікальнае каноэ. Аналіз гэтай і іншых знаходак паказаў, што даследчыкам удалося знайсці тое, што майя лічылі уваходам у замагільны свет. Кароткі справаздачу аб даследаванні, прадстаўленым у рамках 12-га Міжнароднага кангрэса майянистов, апублікаваны на сайце INAH. Паведамляецца, што само каноэ было выяўлена падводнымі археолагамі яшчэ два гады таму. З тых часоў яно праходзіла аналіз у лабараторыях Мексікі і за мяжой. Спецыялісты прыйшлі да высновы, што каноэ выкарыстоўвалася толькі ў рытуальных мэтах. Хоць яно выраблена ў традыцыях майя, гэтая лодка не магла трымацца на вадзе, бо мела вельмі цяжкія нос і карму. Такім чынам, яна была створана ў сімвалічных мэтах, для дары багам. Больш за тое, вакол каноэ былі выяўленыя 38 шкілетаў, у тым ліку плюсневая костка чалавека, ступня дарослай жанчыны, а таксама косткі браняносца, сабакі, індычкі і арла. Усе знаходкі былі зробленыя пры апусканні археолагаў у затоплены Сенат Сан-Андрэс, размешчаны пад аднайменным археалагічным помнікам. Сенот-гэта форма карстового рэльефу, натуральны правал, адукаваны пры абвальванні зводу вапняковай пячоры, у якой працякаюць падземныя воды. Народы майя лічылі сеноты святымі месцамі. Гарады звычайна будаваліся вакол такіх аб'ектаў. Для майя гэта былі і крыніцы вады, і сакральныя месцы для ахвярапрынашэнняў. Акрамя таго, легенды абвяшчалі, што сеноты з'яўляюцца парталамі ў замагільны свет. Майя верылі, што ўнутры гэтых натуральных структур знаходзяцца ўваходы ў падземны свет, па якім блукаюць і багі, і душы памерлых людзей. Вядома, што ў шэрагу гарадоў майя будавалі пад галоўнымі храмамі штучныя падзямелля, якія імітуюць сапраўдныя сеноты. У дадзеным выпадку пасля двухгадовага даследавання археолагі прыйшлі да высновы аб тым, што сенот Сан-Андрэс у вераваннях майя дакладна лічыўся уваходам у замагільны свет. І галоўным доказам гэтага яны называюць ахвярнае каноэ. Дарэчы, яго даўжыня складала 2,15 метра, шырыня – 45 сантыметраў, а вышыня – 36,5 сантыметра. Па словах археолага Хесуса Гальегоса, перавага костак браняносца і наяўнасць плюсневых костак чалавека наводзяць экспертаў на думку аб рытуальным выкарыстанні каноэ і яго размяшчэнні ў пячоры да таго, як яна была затопленая. Вядомыя здольнасці браняносца плаваць і нават хадзіць па дне, надоўга затрымліваючы дыханне, былі намёкам на тое, што гэта жывёла без праблем магло ўвайсці ў падземны свет. Гэта адпавядае ўяўленням майя аб затопленых пячорах, як пра парталах ў касмаганічнае прастору. Дарэчы, першапачаткова археолагі лічылі, што знаходкі адносяцца да позняга класічнага перыяду (830-950 гг. н.э.), якім датуюцца практычна ўсе прадметы ў сеноце Сан-Андрэс. Але радыёвуглероднае датаванне драўніны каноэ паказала, што арганічны матэрыял датуецца XVI стагоддзем.
З кнігі Ціхамірава А. Е. і Ціхаміравай м. а., навука аб казках-2. "Ridero", Екацерынбург, 2021
Казка з навуковымі каментарамі. Навуковыя каментары ў дужках.
Марскі цар і Васіліса Прамудрая
За трыдзевяць зямель, у трыдзесятым дзяржаве жыў-быў цар з царыцаю; дзяцей у іх не было. (За трыдзевяць зямель – у старажытным рахунку па дзявяткі: трыдзевяць-дваццаць сем, трыдзесяць – трыццаць, гэтак жа і двунадзесятыя Святы – 12 галоўных праваслаўных святаў па старадаўнім рускай рахунку, параўнайце з нямецкімі лічэбнікамі, якія чытаюцца з апошняй лічбы). Паехаў цар па чужых землях, па далёкіх баках; доўгі час дадому не бываў; на тую пару нарадзіла яму царыца сына, Івава-царэвіча, а цар пра тое і не ведае.
Стаў ён трымаць шлях у сваю дзяржаву, стаў пад'язджаць да сваёй зямлі, а дзень-то быў гарачы-гарачы, Сонца так і пекла! І напала на яго смага вялікая; што ні даць, толькі б вады выпіць! Агледзеўся вакол і бачыць непадалёк вялікае возера; пад'ехаў да возера, слёз з каня, прылёг на жывот і давай глынаць сцюдзёную ваду. П'е і не чуе бяды; а цар марскі ўхапіў яго за бараду. (Цар марскі-гэта, хутчэй за ўсё, правадыр або жрэц, які ахоўвае свае ўладанні).
– Пусці! – просіць цар.
– Не пушчу, не смей піць без майго ведама! (Гавораць на адной мове).
– Які хочаш вазьмі водкуп – толькі адпусці!
– Давай тое, чаго дома не ведаеш.
Цар падумаў-падумаў-чаго ён дома не ведае? Здаецца, усё ведае, усё яму вядома, – і пагадзіўся. Паспрабаваў-бараду ніхто не трымае; ўстаў з зямлі, сеў на каня і паехаў дадому.
Вось прыязджае дадому, царыца сустракае яго з царэвічам, такая радасная; а ён як даведаўся пра сваё мілае дзецішча, так і заліўся горкімі слязьмі. Распавёў царыцы, як і што з ім было, паплакалі разам, ды бо рабіць-то няма чаго, слязьмі справы не паправіш.
Сталі яны жыць па-старому; а царэвіч расце сабе ды расце, нібы цеста на рошчыне – не па днях, а па гадзінах, і вырас вялікі.
"Колькі ні трымаць пры сабе, – думае цар, – а аддаваць трэба: справа немінучая!"Узяў Івана-царэвіча за руку, прывёў проста да возера.
– Пашукай тут, – кажа, – мой пярсцёнак; я незнарок учора выпусціў.
Пакінуў аднаго царэвіча, а сам павярнуў дадому. Стаў царэвіч шукаць пярсцёнак, ідзе па беразе, і трапляецца яму насустрач бабулька.
– Куды ідзеш, Іван-царэвіч?
– Адвяжыся, не дакучай, старая ведзьма! І без цябе прыкра. (Ведзьма – ад» ведаць " – ведаць, параўнайце – Веды – з санскрыту даслоўна – святое веданне. Па забабонным паданнях, узыходзячым да паганства, жанчына-вядзьмарка, якая, дзякуючы таемным сувязях з «нячыстай сілай», нібыта здольная прычыняць няшчасці людзям, шкодзіць жывёлам. Па народных павер'ях, ведзьма служыць д'яблу. У сярэднявеччы царкоўная інквізіцыя пераследвала і публічна вынішчала жанчын, якія падазраюцца ў вядзьмарстве).
– Ну, заставайся з Богам!
І пайшла бабулька ў бок.
А Іван-царэвіч параздумаўся: «за што аблаяў я старую? Дай варочу яе; старыя людзі хітрыя і здагадлівыя! Авось што і добрае скажа"» І стаў варочаць бабульку:
– Вярніся, бабуля, ды даруй маё слова дурное! Бо я з прыкрасці вымавіў: прымусіў мяне бацька пярсцёнак шукаць, хаджу-выглядваюць, а пярсцёнка няма як няма!
– Не за пярсьцёнкам ты тут; аддаў цябе бацька марскому цару: выйдзе марскі цар і возьме цябе з сабою ў падводнае царства.
Горка заплакаў царэвіч.
– Не тужы, Іван-царэвіч! Будзе і на тваёй вуліцы сьвята; толькі слухайся мяне, старой. Схавайся вунь за той куст парэчкі і стаіся ціхенька. Прыляцяць сюды дванаццаць галубіц – усе чырвоныя дзяўчыны, а ўслед за імі і трынаццатая; стануць у возеры купацца; а ты тым часам панеслі ў апошняй кашулю і да таго часу не аддавай, пакуль не падорыць яна табе свайго колца. Калі не здолееш гэтага зрабіць, ты загінуў навекі ў марскога цара вакол усяго палаца стаіць частакол высокі, на цэлыя на дзесяць вёрст, і на кожнай спіцы па галаве ўваткнута; толькі адна парожняя, не дагадзі на яе патрапіць!
