As linguas romances, un grupo de linguas relacionadas da familia Indoeuropea que se desenvolveu a partir do latín, inclúe o español, o portugués, o catalán, o Galego, o francés, o Occitano, o italiano, O Sardo, o Romanche; o rumano, o moldavo, así como as linguas Dálmatas que desapareceron no século xix. As linguas romances xurdiron no proceso de Romanización polos Romanos de vastos territorios no sur, suroeste e no centro de Europa Occidental desde o século iii a.c. ata o século ii d. c. A lingua latina plantada polos Romanos, despois de interactuar coas linguas locais dos habitantes indíxenas, serviu como fonte de educación para futuras linguas Romances. O latín, como lingua gañadora, converteuse na lingua base de todas as linguas Romances. Historicamente estreitamente relacionadas co latín, as linguas Romances ao longo dos séculos do seu desenvolvemento foron en gran parte diferentes da lingua latina. As linguas romances, e polo tanto as súas novelas populares, sufriron varios cambios no seu desenvolvemento.
A historia da lingua rumana é tan contraditoria como a historia do pobo rumano. Esta inconsistencia é explicada por dúas razóns: a falta de fontes históricas, especialmente escritas, así como os intereses políticos. Hai varias versións do desenvolvemento da lingua rumana, que se basean en diferentes interpretacións da historia do pobo rumano. En xeral, a cronoloxía da formación da lingua rumana moderna sobre a base do latín popular daco é a seguinte::
* as linguas autóctonas Dos Balcáns (Getas, Dacios, Mesas, Ilirios, etc.)) ao século II d.c.;
* latín popular (Dacia Romana como parte do Imperio Romano • dos séculos II—III D. c;
* Latín balcánico dos séculos IV-VII antes da migración Eslava;
* o período Do bilingüismo Eslavo-Romance dos séculos VIII—xi;
* formación Da lingua Proto—rumana dos séculos XII-XIII;
* Lingua antiga rumana ou Valaca dos séculos XIV—xviii;
* Lingua galega do século XIX – xxi •
A versión oficial da historia da lingua rumana, recoñecida pola maioría dos historiadores modernos, baséase na teoría da Rápida Romanización Da Dacia Occidental. Segundo esta teoría, o Imperio Romano colonizou Dacia nun período bastante curto nos séculos II—III D.c. A Romanización lingüística intensiva de Dacia probablemente tivo lugar incluso antes da toma de parte das terras Dacias Polo Emperador Traxano. Despois da captura do territorio ao norte do Danubio despois de 102-103 d.c., ata a saída das tropas E administración Romanas en 275 d. c., a Romanización dos Dacios continuou.
O discurso popular latino da Dacia Romana nos séculos II-III d.c. aínda estaba nun único espazo lingüístico e cultural do imperio e mantivo contacto con el. A influencia das linguas autóctonas intensificouse só despois do debilitamento do imperio nos séculos III—vi, e ata agora o discurso latino dos Balcáns era só un dialecto da lingua latina. Aquí, como en todas as outras provincias do imperio, penetraron os Primeiros Celtas e Italianismos, que conseguiron espallarse En dacia.
Ao mesmo tempo, a periferia da área do latín popular Na Península Balcánica dá aos procesos de evolución un carácter peculiar. En primeiro lugar, O latín vernáculo Dos Balcáns Foi En Gran Parte Italianizado, xa que a maioría dos colonos eran De Italia e as innovacións lingüísticas no discurso italiano chegaron A Dacia en ondas, o que explica a proximidade do rumano ao italiano, co que ten moito máis en común que con outras linguas Romances. Así, en rumano e italiano, a forma plural unificadora dos substantivos en-s non tivo tempo de enraizar, como en todas as linguas Romanas Occidentais, a mesma forma en-s, pero xa para a designación da segunda persoa singular do tempo presente do verbo foi substituída pola forma en-i en italiano e rumano.
A ausencia de cidades En Dacia e a forte influencia do sistema comunal primitivo dos Getas e Dacios tamén levaron ao feito de que, a diferenza das rexións occidentais, as cidades non se desenvolveron aquí (un grupo De campamentos militares Romanos foi destruído axiña), non había cultura urbana, non había redes de escolas Romanas e educación Romana. O alfabeto latino non se conservou en dacia. Así, despois da saída dos Romanos, o latín vernáculo da poboación Romance e Romanizada dos Balcáns permaneceu como a lingua falada da poboación pastoral rural, non cargada pola influencia do latín clásico. Culturalmente, outro legado importante de Roma foi a adopción do Cristianismo primitivo por familias mixtas e Romanizadas.
A pesar da rápida asimilación das poboacións Autóctonas Ilirias e Dacias, o latín vernáculo dos Balcáns conservou algúns lexemas periféricos destas linguas, e tamén comezou a sufrir unha adaptación fonética de acordo coa estrutura lingüística das linguas de substrato, do mesmo xeito que o latín Vernáculo da Galia adquiriu elementos Celtas e España – Mediterráneos. Nos séculos III – vi, o latín popular sufriu unha serie de cambios fonéticos bastante significativos específicos desta rexión. Algúns dos cambios foron debido á evolución interna da lingua latina do sistema de tensión tónica ao power one, pero o resultado final dos cambios fonéticos foi debido á influencia do substrato.
A migración Dos Eslavos nos séculos VII—. converteuse no segundo momento central na formación da lingua rumana. As migracións De Eslavos ao territorio do Imperio bizantino foron bastante masivas e levaron á Esclavización gradual das rexións centrais dos Balcáns. Como resultado, a poboación non Eslava permaneceu só na periferia da península (no extremo sur—Gregos e Albaneses e no extremo norte – os antepasados dos Romaneses modernos – Valacos). Este feito De Esclavización masiva da poboación é bastante sorprendente en si mesmo, xa que a lingua oficial do imperio era o grego, que tiña unha rica historia e tradición literaria. Aínda que foi falado por unha parte significativa da poboación ao sur Do Danubio, o grego nunca se converteu na lingua nativa para a maioría da poboación da península, e o seu alcance gradualmente estreitouse con cada século, ata que foi ameazado de ser suplantado pola lingua turca ao final do período medieval. Aínda máis lingüistas e historiadores modernos están sorprendidos por outro feito: como sabes, os Eslavos trasladáronse ao territorio dos Balcáns desde os cárpatos ucranianos e Os Cárpatos, é dicir, de norte a sur. Pero como explicar entón a persistente preservación da poboación De fala Romana precisamente ao norte, e non ao sur do Danubio, onde foi principalmente asimilada? Dun xeito ou doutro, a poboación Eslava, como os Alemáns no Imperio Romano De Occidente, é rapidamente incluída na vida política, económica e cultural do Imperio bizantino e Da Península Balcánica. Os Eslavos están a facer intentos activos e bastante exitosos para crear o seu propio estado, aparece o primeiro reino búlgaro, liderando unha anexión activa das terras dos antigos imperios. Ademais, a diferenza dos reinos bárbaros de occidente, o reino búlgaro está formado pola maioría Eslava (con nobreza Turca), e a lingua oficial convértese na antiga lingua Eslava (e non latina), para a que se introduciu o alfabeto Cirílico. Ademais, durante as migracións Eslavas, unha parte significativa dos Eslavos transitan polo territorio da antiga Dacia, establecéndose alí, como o evidencian numerosos topónimos Eslavos no territorio de Romanía e Moldavia, entrando en estreitos contactos coa poboación Románica local.
