Плянэта: Новая Зямля (ML 16830 b)
Дыямэтар: 0,91 зямнога
Маса: чатыры пятыя зямной
Адлегласьць ад мацярынскае зоркі: як ад Сонца да Вэнэры
Сіла цяжару: ня надта розьніцца ад зямной
Пэрыяд вярчэньня вакол восі: 0,93 зямных содняў
Арбітальны пэрыяд: прыкладна 252 тамтэйшыя дні
Атмасфэра: прыдатная да дыханьня, шчыльная, афарбаваная ў ясную ружавізну
Каляндар: 12 месяцаў, у кожным зь іх па тры сямідзённыя тыдні
Кантактная асоба: Панплянэтны асаднік
Клімат: суворы
Насельніцтва: дзікія круцялі й прайдзісьветы
Рэкамэндацыя да наведваньня: толькі зь пільнае патрэбы
З «Агульнага вопісу плянэтаў Загранічча», падрыхтаванага Галяктычным Рэгістрам для касмавіжаў і астрагасьцей
Юргель Нязломак ледзь дачакаўся сьвітанку.
Ён вылез з-пад дрэва, калі Аксамітная Лілея разьліла вохрыста-пунсовае сьвятло між галінаў і кустоўя. Выспацца не атрымалася. Ад веснавое зямлі цягнула холадам. Усю ноч у лесе – здавалася, зусім побач – нехта вухкаў, крахтаў, скавытаў і стагнаў. Да раньня ён больш калаціўся ад страху і марцовага ветру, чымся спаў.
Галодны і акалелы Юргель пакруціў галавою на ўсе бакі. Яго атачалі дрэвы – як на падбор высачэзныя, невядомыя. Старазямельскіх расьлінаў не сустракалася наагул. Усё навокал чырванела, ружовілася і шафранела. Гэта вельмі адрозьнівалася ад Вільні, якая патанала ў зяленіве прывезеных відаў. У тутэйшым лесе і пах стаяў незвычайны – рэзкі, сыравата-земляны. Ён п’яніў і пужаў сваёю чужасьцю.
Нездалёк Юргель убачыў паўбачэнак. Той трэснуў, і зь яго вылілася добрая частка налітага. Юргель паглядзеў на свой адбітак з абпаленаю бяляваю чупрынай і паказаў сабе язык. Абмакнуў палец у пазасталую вадкасьць і пакаштаваў – бярозавік. Ён выпіў колькі здолеў. Потым адламаў ад паўбачэнку ладную клёпку, каб хоць так пачувацца больш упэўнена.
Пры сьвятле Лілеі атрымалася разгледзець і Шнараву паперчыну. Ён выхапіў быў яе без асаблівае думкі – проста каб даць дыхту вітаўчанам. Кавалак непрамакальнага біяплястыку ўшпільвалі незразумелыя сымбалі, дзе-нідзе перакрэсьленыя. Юргель, як ні намагаўся, расчытаць іх ня здолеў.
«Нічога, хай паляжыць – месца не займае. Я ж знайду, як вам адпомсьціць».
А памсьціцца на вітаўчанах Юргель цяпер жадаў больш за што заўгодна. Гэта навяло яго на іншую думку, і ён вылаяў сябе – не ўпершыню за мінулыя содні.
«Дурны маздан! Так папасьціся. І дзе такое бачылі!»
У самаапраўданьне Юргель падумаў, што нічога ўчора не праракавала бяды: звычайны дзень у панскім маёнтку, адзін з соцень такіх самых. Ён замаркоціўся, згадваючы нядаўнія падзеі, якія цяпер падаваліся такімі далёкімі.
Плянэта ML 16830 b сыстэмы Аксамітнае Лілеі ў сузор’і Ганчакоў, больш вядомая сёньня за назваю Новая Зямля, а раней – Зарфалія, была вынайдзеная за часамі Выправы касмавіжам Грогбадам Зарфалем.
Зорка ML 16830, яна ж Аксамітная Лілея, – гэта чырвоны карлік, удвая меншы за Сонца, які асьвятляе сваімі вохрыста-пунсовымі прамянямі дзьвюх нябёсных скакух, што па-штукарску выкручваюць піруэты на абярэжку Незнані: невялікую ML 16830 b, што займае першую арбіту, і ейную старэйшую сястрыцу ML 16830 c, якую новазямельцы празвалі Марэнай. Марэна – амярцьвелая гелевая куля памерам зь Юпітэр, непрыдатная для жыцьця, а вось Новая Зямля ёсьць плянэтаю выразна зямнога тыпу, што адразу прыцягнула было ўвагу Зарфаля.
Завіснуўшы ў чоўніку на арбіце і абараціўшыся наўкола роўніку, ён убачыў тры вялізныя кантынэнты пасярод атрамантавага акіяну, які акрываў большую частку плянэты. Усьцяж роўніку расьсьцілаўся найвялікшы зь іх – сёньня вядомы як Куканія, ушпіляны лясамі і рэкамі; цераз пратоку ад яго, ля дальшага ад Лілеі канцавосься, ляжала Зямля Чорнае Лопаўкі з занорыстым узьбярэжжам, стромымі цясьнінамі і сьлядамі вульканічнае дзейнасьці; а на адваротнай паўкулі – Вялікая Плянтоўка, што вышчарылася прасьцягамі забалочаных стэпаў, прадзіманых моцнымі вятрамі. Лясы, стэпы, тундры, пустэльні – усё гэта выглядала аж надта знаёмым і мілым сэрцу самотнага вандроўцы.
З прадмовы да бэлетрызаванае манаграфіі «Terra Nova: Запозьненае адкрыцьцё» Дульчыбунда Вэнэрыянскага
Калі Юргель напярэдадні прачыняў дзьверы ў кухню Выгоднага Котлішча, ён і ўявіць ня мог, што сустрэне наступны дзень пад дрэвам, за тысячы вёрстаў ад панскага маёнтку ў Вільні.
Ён замёр з паднятаю нагой: у доме былі чуваць невыразныя галасы. Галасы мужчынскія, аднекуль здаля. Азірнуўся ў цёмны калідор грыдні: усё ціха. Там, за выгінам калідору, у ягоным ложку пахропвала Касюта. У пакоі насупраць гэтым паабедзеным часам меўся адпачываць Грынька.
Асьцярожна прычыніўшы дзьверы, Юргель прайшоў кухняй. Ужо трэці дзень тут не гатаваліся пышныя частункі і не луналі водары марынаваных галёнак, вэнджаных сьлімакоў і квашанае разрыў-травы.
Ён рассунуў фіранкі над уваходам у Люстраную залю. Адсюль былі відаць паразьвешаныя на сьценах люстры і вялізны бяседны стол. У паветры кружляла аўрыхалькавая жырандоля.
Нікога. Адно ягоная хударлявая фігура, дзесяцікроць памножаная люстрамі. Шкляныя дзьверы гасьцёўні ў далёкай сьцяне дазвалялі ўбачыць, што аканіцы там зачыненыя – таксама пуста.
Юргель намацаў на пасе зьвязак ключоў, якія пазычыў у Касюты, і выбраў патрэбны. Адамкнуў дзьверцы з кухні ў Паляўнічы габінэт. Звычайна Пан дапушчаў сюды сама пачэсных гасьцей. Тут густа пахла наалеенаю скурай, тытунём і дзічынай. У вочы кідаўся герб Анцутаў над камінам – чорная галава анакентаўра на залатым тле – і чатырохлакцёвая шкура задзьвінскага нядзьведзя на падлозе. Сьцены шчэрыліся рагамі, ікламі ды кіпцюрамі. Імёнаў усіх зьвяроў Юргель ня ведаў і ня меў з тае нагоды шкадаваньня.
Лазуркавая заля заставалася замкнёнай. Галасы даляталі з боку вітальні.
Ён нячутна падышоў да дубальтовых дзьвярэй, адамкнуў іх і сунуўся носам у пройму. З Трафейнага пакою насупраць на яго лыпала вочы пудзіла рынацэфала. Выразны гоман даносіўся з другога паверху.
«Ці ж гэта не Стары Дымша сіпае? Дзіўна».
Пан яшчэ ў чацьвертак распачаў быў веснавую навігацыю па Вяльлі на «Макулінцы» – сваім плывучым доме. Ён выправіўся ўверх па рацэ аж да Ваўкавішак, напагасьціны да Струмілаў, прыхапіўшы з сабою ці ня ўсю пакаёвую прыслугу. У Прытульнай Бабравіне яны мусілі прабыць да нядзелі.
У Выгодным Котлішчы тымчасам заставаліся пяцёра: аканом Стары Дымша, ахмістрыня пані Лёдзя, аптэчковая панна Касюта ды пара лёкаяў: Грынька і сам Юргель. Прыслузе забаранялі падымацца на другі паверх бяз панскага дазволу, таму было незразумела, хто і нашто мог аслухацца заказу.
«Хіба запраўды стары круцель запрасіў каго з дворні ды латруе ў панскіх пакоях. Ну й хай яго».
