Зубны боль не даваў спакою бортінжынеру Харыну ўжо некалькі гадзін, прычым хварэлі адразу два зубы. Ён мог бы схадзіць да доктара станцыі Васільева, але было ўжо позна, і ён проста не хацеў адцягваць доктара ў гэтак нявызначаны час. Тут ён успомніў аб сваіх занятках рускім стылем і аб сістэме кулёў на голай падлозе, без мацюкоў. Кулькі саслаблялі дзеянні сігналаў кары галаўнога мозгу і актывізавалі больш старажытныя ўнутраныя структуры мозгу. Тым больш што паляпшаўся крывацёк па ўсёй псіхабіямеханічнай сістэме «ЧАЛАВЕК». Перамагаючы боль Харын спаўз з кушэткі, было прыкладна 23—00 па маскоўскім зямным часе. Члены касмічнага карабля, вольныя ад вахты і эксперыментаў у гэты час адпачывалі. Для замацавання тэхнікі руху кулёў неабходна было выканаць іх каля трох тысяч разоў, на працягу трох месяцаў. Тады тэхніка куля запамінаецца арганізмам як нешта натуральнае. Варта адзначыць, што кулёк у рускай сістэме самаабароны гэта не той гімнастычны кулёк, які нам выкладаюць на ўроках фізкультуры. Пры кантакце з цвёрдай падлогай падстаўляюцца мяккія тканіны спіны, а цвёрдыя звёны – рукі, плечы нібы пракручваюцца. Кулярок, калі б ён пакідаў след на целе чалавека, пачынаецца ад кончыкаў пальцаў правай рукі, затым пракручваецца перадплечча і ўпісваецца плячо ў цвёрдую падлогу па некаторай інэрцыі. Затым, нібы на дзіцячых арэлях «след» ідзе па дыяганалі ад правага пляча праз хрыбетнік, па мяккіх тканінах выходзіць на левы бок сцягна. Прыўстаючы, сістэма звёнаў «чалавек» разгортваецца па ходзе руху насустрач асноўнаму ходу. Так паўтараецца і ў зваротным руху наперад. Такім чынам чалавек за два кулі праз плячо выходзіць у зыходнае становішча. Спачатку заняткаў Харына нудзіла – адбівалася неразвітасць мозачка, але неўзабаве гэта мінула, як гэта бывае ў трэніраванага чалавека.
Зрабіўшы праз «не магу» ўсяго 4 кулакамі біяінжынер адзначыў зніжэнне зубнога болю – як і варта было чакаць мозг актывізаваў сваю ўнутраную, глыбінную частку і адток крыві спрыяў зняццю зубнога болю. Зрабіўшы яшчэ восем кулёў па падлозе сваёй каюты, Харын з задавальненнем адзначыў знікненне зубнога болю. Так працягвалася ўсю ноч: як толькі зубы пачыналі хварэць Харын спаўзаў з кушэткі і круціў кулі, таксама ён вёў штодзённыя запісы па колькасці выкананага практыкаванні. Прайшло ўжо каля паловы ад пакладзеных кулёў. Пасля ён успамінаў як яму выкладалі гэтыя рускія кулі – гэта зліццё трох практыкаванняў – «Скрутка рук у плечавым поясе» плюс «а ля бярозка» плюс «крывы крок»…скрутку рук рабіць было лягчэй за ўсё, – трэба было ўстаць і стоячы рассунуць рукі ў боку бо калі б вы былі падвешаныя на нацягнутым тросіку праз указальныя пальцы рук. Скручваючыся ў плячах і нахіляючы галаву то ў адзін, то ў другі бок скручваць плечавы пояс. Тут ён успомніў аб другім практыкаванні – калі яшчэ быў курсантам лётнай школы, то яны клаліся на асфальт і паднімаючы ногі перакочваліся з аднаго боку на іншы, нібы ківач ці дзіцячыя арэлі. Тут важна было падстаўляць мяккія тканіны сцёгнаў і спіны. Глядзець каб вострыя камяні на асфальце не паранілі пазваночны слуп. Ну, а трэцяе практыкаванне крывой крок выконвалася седзячы на паў або любой цвёрдай паверхні. Такім чынам, падгінаючы нагу накшталт крывога шнека мы пераносім цэнтр цяжару з адной нагі на іншую, якую таксама падгінаем унутр.
Гэта практыкаванне патрабавала некаторай гнуткасці ў каленных суставах і насіла назву «крывы крок». Варта адзначыць, што зыходзячы са схемы пастаноўкі задачы (СІТУАЦЫЯ -> ПРАБЛЕМА -> МЭТА-> ЗАДАЧА-> РАШЭННЕ) уносіліся Харыным адпаведныя карэктывы і ён мог займацца ўжо без інструктара. Варта адзначыць, што сам кулёк адпавядаў вызначанай літары сарака дзевяці значнага старажытнаславянскага алфавіту, але якой менавіта літары для Ўладзіміра Харына было пакуль загадкай. Было ўжо пад раніцу, калі Харын перамог гэтыя два разбалелых зуба і ён задрамаў. І тут у падлозе явы, паўдрымоце ён мозгам убачыў выходнае з грудзей фіялетавае вясёлкавае поле. Гэта было яго поле – біяполе. Ад кісцей рук паходзіла свячэнне. Такую карціну ён назіраў упершыню – адбіліся нагрузкі на мозг, мозг нібы бачыў скурай цела.
Прачнуўшыся, ён запісаў у дзённіку свае адчуванні і паспяшаўся з дакладам да камандзіра карабля прафесара Артура Штольца. Зойдучы ўсёткі да доктара Зайцавай, ён распавёў аб сваім адкрыцці і бачанні біяполя шляхам уваходжання ў некаторы зменены стан прытомнасці. Доктар Вікторыя Зайцава ўважліва агледзела дзясны і знайшла некаторыя запаленні, прапісала паласканне рота лекамі. Далей яна ўважліва паглядзела серыю кулёў і ўспомніла аб фільме, паказаным ёй у дзяцінстве – гэты кулёк меў волхаўскія карані. «Але мы то з вамі не ведзьмакі, не чараўнікі, а навуковыя супрацоўнікі і таму ўсяму ёсць тлумачэнне і лагічнае навуковае і рэлігійна-багаслоўскае. Так мы як пік тварэння Божага маем усе задумы Божыя аб жывёлах, тварэннях унутры сябе… мы падобныя да Бога… магчыма задзейнічаныя глыбінныя ўчасткі мозгу і чалавек глядзіць на ўсё навакольнае з ужо развітымі здольнасцямі, якія часова драмалі». На гэтым Вікторыя скончыла агляд, і падзякаваўшы Харына за такое важнае адкрыццё запісала ў сябе ў дзённіку аб навуковым эксперыменце, але ўжо на Зямлі, у лабараторыі тамаграфіі мозгу…
Бортмеханік Юр'еў прачнуўся ад гуку сірэны – яна папярэджвала аб патоку метэораў. І тут датчыкі паказалі аб збоі ў працы энергасілкавання – па ўсёй верагоднасці выйшлі са строю штатныя сонечныя батарэі. Юр'еў задумаўся – у яго ў запасе не было больш сонечных батарэй на складзе. Але! Затое былі спраўныя савецкія яшчэ транзістары П -214, з крышталямі германію ўсярэдзіне. Іх было на складзе штук 500. Дастаўшы адзін з іх, ён акуратна спілаваў вечка транзістара ножовкой па метале і паднёс адчынены p – n – p пераход да ілюмінатара. Светлавы струмень ад Сонца ўзбуджаў ток у крышталі германію гэтага транзістара. Юр'еў паднёс мацы вальтметра да базы і эмітара адпаведна – Ура! напружанне было невялікім за ўсё 0, 3 вольта, але ён было! Выдаткаваўшы, восем гадзін на мантаж 50 транзістараў на плаце памерам 17 на 17 сантыметраў, ён паднёс іх да сонечнага боку станцыі – і вынік – 1, 3 вольта напружання пры маленькім маленькім току. Рашэнне было выпрацавана адразу – замяніць сонечныя, прабітыя метэарытамі панэлі на самаробныя з транзістараў П-214 узору 1970 года. Усё зарабіла і самаробныя сонечныя батарэі сталі назапашваць энергію для падзарадкі акумулятараў станцыі для выхаду ў эфір з Зямлёй, з Цэнтрам Упраўлення Палётамі!!!
