Наступіў момант, якога так доўга чакалі адны і так моцна баяліся другія.
Сёння супрацьстаянне дзвюх цывілізацый скончыцца. Мяркуючы па ўсім, гэта будзе апошняя бітва для нас, бо рэшткі нашых ударных брыгад, сабраныя па ўсёй галактыцы, уяўляюць сабой ужо далёка не той магутны кулак, якім яны былі яшчэ нядаўна. Вартае жалю відовішча – тры дзясяткі скатаваных, якія прайшлі некалькі запар бітваў, крэйсераў, трэць з якіх ужо не ў стане манеўраваць і ўхіляцца, і некалькі сотняў такіх жа патрапаных знішчальнікаў «Іголка» супраць клінка смерці крэатаў – армады, якая складаецца з сотні баявых машын. Машын, якія на парадак пераўзыходзяць нашы і па ўзбраенні, і па хуткасці. Машын, якія нясуць на сваіх бартах больш за дзве тысячы звышхуткіх знішчальнікаў.
Бязлітаснасць крэатаў нам добра вядомая. Яны пазбаўленыя якіх-небудзь пачуццяў, акрамя нянавісці і жадання бязмежнага панавання, таму разлічваць на якое-небудзь гуманнае стаўленне з іх боку да сябе ў выпадку паражэння не прыходзіцца. Усе з нас гэта добра разумеюць і ведаюць, як зрэшты, ведаюць, і тое, што пераможца ў гэтай апошняй бітве ўжо вядомы. Нам засталося толькі адно – прымусіць крэатаў як мага даражэй заплаціць за нашы жыцці. Мы – салдаты. Нам не прывыкаць паміраць. Тут, у космасе, гэта адбываецца хутка. Значна цяжэй будзе тым, хто застаўся абараняць планеты. Калі яны не загінуць у баі, то іх чакае жах крэацкага рабства, павольная смерць ад голаду і хвароб…
Але апошні загад нам ужо аддадзены, аддавацца развагам няма калі ды і бессэнсоўна.
Я на сваёй «ігле», разам з рэшткамі маёй эскадрыллі іду ў апошнюю атаку. Стрэл і… Адразу ж за ім асляпляльная ўспышка ў маёй галаве…
Няўжо я так хутка загінуў? Не, быццам бы жывы, але дзе я? Белы пакой без дзвярэй, без вокнаў, пасярэдзіне стол. Я ляжу на ім, не прывязаны, але рухацца не магу – маё цела мяне не слухаецца. І галасы – жорсткі мужчынскі і пяшчотны меладычны жаночы. Пра што кажуць – не разабраць. І зноў ўспышка. Перад вачыма з шалёнай хуткасцю змяняючы адзін аднаго, праносяцца карціны, якія выклікаюць у мяне то дзікі жах, то бязмерную радасць, то гора, то шчасце, то трывогу, то сум, то надзею. Дыхаць становіцца ўсё цяжэй і цяжэй. Затым раптам усё знікае, становяцца чутныя галасы. Пра што кажуць не разабраць. Шум і боль у галаве не даюць засяродзіцца. Галасы становяцца ўсё цішэй і цішэй, як быццам кудысьці аддаляюцца. Прападаць. І зноў ўспышка ў мозгу. І зноў карціны, ці дакладней будзе сказаць кадры войнаў і свету, пакут і асалоды, любові і нянавісці. Сэрца, здаецца, выскачыць з грудзей. Паветра вакол стала густым, як кісель – хапаю яго ротам і п'ю глыткамі. На гэты раз перадышка яшчэ карацей. Боль становіцца яшчэ мацней. І галасы, неразборлівыя галасы, якія змяняе чарговы паток кадраў пра зло і дабро, хлусні і праўдзівасці, подласці і сумлення, пачварнасці і прыгажосці.
Мой мозг ужо гатовы лопнуць ад усяго ўбачанага. З вачэй градам льюцца слёзы болю, крыўды, нянавісці, прыкрасці, радасці і шчасця адначасова. І я крычу. Крык выносіць ўсе прывіды. І становяцца чутныя галасы. Выразны жорсткі мужчынскі: «Ну, што скажаш?». З апошніх пакінутых сіл напружваюся, каб пачуць адказ, але жаночы голас гучыць вельмі ціха, каб разабраць тое, пра што гаворыцца. Чамусьці менавіта гэтая немагчымасць пачуць сказанае ў адказ мяне пачынае мучыць мацней, чым боль і ўсё ўбачанае мной раней, але бялявы туман засцілае мае вочы, прадвеснік чарговы ўспышкі, прымушае мяне ў думках рыхтавацца да чарговай порцыі катаванняў. Але ніякія катаванні не наступаюць. Туман рассейваецца раптоўна. Я разумею, што зноў знаходжуся за штурвалам сваёй, ужо не раз латанай, ладна патрапанай, «іголкі». А эфір жа проста-такі раздзіраюць здзіўленыя воклічы маіх субратоў: “ Што адбываецца? Што здарылася? Гэта проста немагчыма».
