Ин фарҳанг бо ҳафриети экспедитсияи бостоншиносии Хоразм таҳти роҳбарии бостоншиноси шӯравӣ С.П. Толстов дар солҳои 1939-1940 ва 1950 муайян карда шуд. 18 мавзеи истодани даврони неолитӣ ва биринҷӣ кушода шуд. Мавзеи муҳимтарини ин фарҳанг Ҷанбас-Калаи no 4 мебошад, ки дар 1,5 км ҷанубтар аз қалъа ҷойгир аст. Дар ин ҷо боқимондаҳои манзили калони заминӣ (24 х 17 метри мураббаъ) пайдо шудаанд, ки аз сутунҳои чӯбӣ ва балкаҳо сохта шуда, бо боми канории конусӣ пӯшонида шудаанд. Хонаи истиқоматӣ, ки тақрибан 100 нафарро дар бар мегирифт, макони зисти ҷамоати матриархалии авлодӣ буд, ки аъзои он бо шикор ва моҳидорӣ машғул буданд. Дар маркази манзил як очаи калони "муқаддас" маркази динии хона, дар канори он очаҳои зиеди рӯзгор ҷойгир буданд. Асбобҳои микролитоиди кремнийӣ, ки аз рӯи намуд ба асбобҳои неолитии Урал ва Сибир наздик мебошанд, маҳсулоти устухон, керамикаи мудаввар, бо штамп ва штрихҳо оро дода шудаанд е бо ранги сурх ранг карда шудаанд. Аз ҳама бештар зарфҳои ладьевидӣ хос мебошанд. Аз ҷавоҳирот-овезон ва ҷавоҳирот аз садафҳо. Ин таваққуфгоҳ ба 3 ибтидои ҳазорсолаи 2 то милод тааллуқ дорад. қалъа ба асри 4 то милод асри 1 Мелодӣ тааллуқ дорад, яъне ба замони дертар. Қаламрави қалъаро девори баланди хишти хом бо 2 қатор бойницаҳо бо чоркунҷа (185 х 16 метри мураббаъ) иҳота мекунад. Кӯчаи рост, ки аз дарвоза оғоз меефт, шаҳракро ба 2 қисм тақсим мекард; ҳар кадоми онҳо як маҳаллаи истиқоматии яклухт буданд, ки дар он гурӯҳи хешовандони алоқаманд зиндагӣ мекарданд. Дар охири кӯча маъбади ҷамоатӣ хонаи оташ ҷойгир буд. Дар шаҳр донаҳои ғалладона ва устухонҳои ҳайвонот пайдо шудаанд, ки аз машғулияти аҳолӣ бо кишоварзӣ ва чорводорӣ шаҳодат медиҳанд; тири биринҷии секафӣ, керамика, ҳайкалчаҳои терракота, ороишоти биринҷӣ, буриши.
Маҳаллаҳои фарҳанги келтеминарӣ аз якчанд хонаҳои калони заминӣ иборат буданд, ки дар нақша овал буданд, ки аз сутунҳои чӯбӣ ва балкаҳо сохта шуда буданд; боми шакли конусӣ бо камыш пӯшонида шуда буд. Дар маркази хона як очаи калон бо оташи хомӯшнашаванда ҷойгир буд, ки нақши маъбади ҷамоати матриархалии авлодро иҷро мекард. Хонаҳои зиеди рӯзгор дар канори манзил ҷойгир буданд. Машғулияти асосии келтеминарҳо моҳидорӣ ва шикор, баъдтар чорводорӣ буд. Инвентаризатсияи кремнийӣ онҳоро скребкҳо, резаҳо, сӯрохиҳо, скобелҳо, сарҳои якхелаи тире дар бар мегирад. Ҳамчунин, сарҳои устухони силиндрии тире ва асбобҳои устухонӣ бо замимаҳои кремний истифода мешуданд. Керамика бе доираи гандумбозӣ сохта мешуд. Зарфҳои мудаввар ва бо ороиши штампшуда ва штрихӣ оро дода шудаанд, ки ба шакли ҳалқа ҷойгир шудаанд. Дар байни зарфҳои керамикӣ зарфҳои ладьевидӣ таваҷҷӯҳи махсус доранд. Аз ороишҳо маҳтобҳои аз раковинаҳои шакли силиндрӣ ва овезаҳои санг ва раковина хос мебошанд. Таъсири ин фарҳанги бостоншиносӣ аз Узбой то Кӯҳҳои Балхон ва то кӯҳҳои Урал дароз мешуд.
Дар шумораи таърихӣ: Аланд-Аркаим: мероси қадимаи Урали Ҷанубӣ. Вазорати фарҳанг, робитаҳои ҷамъиятӣ Ва хориҷии вилояти Оренбург, фонди Хайриявии Аркаим, муаллифони матн: Т.С. Малютина, Г. Б. Зданович, аксҳо, расмҳо, нақшаҳо: аз бойгонии Мамнӯъгоҳи Аркаим, инчунин Т. С. Малютина, Г. Б. Зданович, Д. Г. Зданович, Е. А. Анферова, Муҳаррир Д. Г. Зданович, Оренбург, 2013, саҳ. 18-19, навишта Шудааст: "Ҳар Як Шаҳраки Мустаҳкамшуда, Ба назар Мерасад, аз Ҷониби сокинони Он Ҳамчун" Маркази афсонавии Ҷаҳон "Баррасӣ Карда Мешуд. Ин шаҳрак ҳамчун дар нуқтаи меҳвари амудии кайҳонӣ ҷойгиршуда тасаввур карда мешуд ва фазои атрофро ҳамоҳанг мекард. Хусусиятҳои татбиқи ин идея аз хусусияти манзараи ҷойгиршуда вобаста буданд. Дар маҳалҳо лавҳаҳои гил ва зарфҳои на танҳо бо ороиш, балки бо аломатҳои изи хатти навтаъсис низ пайдо шудаанд. Ба доираи қадимиятҳои аркаимӣ як қатор бозефтҳои аҷиби пластикаи хурди сангини зооморфӣ ва антропоморфӣ дохил мешаванд, ки саҳифаи нав дар таърихи санъати қадимаи Авруосие мебошанд. Тасаввуроти одамони даврони биринҷӣ дар бораи моҳияти инсон дар маросими дафни аркаим хеле равшан ифода ефтааст. Инсон дар ин ҷо на танҳо мавҷуди ҷисмонӣ ва рӯҳонӣ аст, балки ба назар мерасад, ки ӯ низ якчанд ҷон дошт. Лаҳзаи марзӣ дар тақдири пас аз марги рӯҳ (ҷонҳо) вайроншавии бофтаҳои мулоими бадан буд (панҷ сол, мувофиқи Авеста). Пас аз ин, моддаи мусбати рӯҳ ба Кишвари Ниегон кӯчонида шуд (он дар ҷануб буд), ва дар қабр танҳо як "ҷони қабр" – и торик боқӣ монд, ки бо устухонҳо алоқаманд буд. Пас аз ин, одамон ба қабри қабр ворид мешуданд (эҳтимол, занон ин корро мекарданд), устухонҳои мурдагонро ҳатман вайрон мекарданд, баъзе чизҳоро мегирифтанд (шояд танҳо баъзе "ҷонҳои холӣ"-и чизҳоро мегирифтанд). Дар оянда дар қабристонҳо маросими хотиравӣ баргузор нашуд".
Дар ҷануби "Кишвари шаҳрҳо" маҳз қаламрави фарҳанги келтеминарӣ хоҳад буд, ки қаблан пайдо шуда буд. Рақами 5 дар славянони қадим низ "муқаддас" буд. Параскева-ҷумъа (аз Юнонӣ Παρασκευή [paraskeví] ҷумъа) қадимтарин худои занона дар славянони шарқӣ. Парастиши Параскева-ҷумъа ҳамчун худои модар, ҳомии кишоварзӣ, ҳосилхезӣ, саломатӣ дар славянони шарқӣ ва пас аз қабули масеҳият ҳамчун дини расмӣ васеъ паҳн шуда буд. Калисои масеҳӣ, дар муқоиса Бо Параскева-ҷумъа ҳамчун "модари ҳама чиз", Параскева-деваро ба қатори "муқаддасони" масеҳӣ дохил кард. Худое, ки ибтидои занонаро дар табиат таҷассум мекард, дар халқҳои дигар низ вуҷуд дошт: дар хетҳо (ҳиндуаврупоиҳо) Ма (муқоиса кунед калимаи русии мама, олмонӣ Mama, фаронсавӣ maman, англисӣ mamma), дар арманиҳо Анаитҳо, дар пародҳои Осиеи Хурд, ки аз онҳо ибодати ӯ ба юнониҳо ва румиҳо ворид шудааст, Кибела. Тавре ки баъзе апологетҳои масеҳӣ боварӣ доштанд, Одам буд офарида шудааст рӯзи ҷумъа 1 март, ин давраи "аз офариниши ҷаҳон" буд, ки дар империяи Шарқии Рим (Византия) дар асри 6 ва Дар Руссия пас аз қабули масеҳият истифода мешуд. Рош-гашана (соли нави яҳудӣ) дар аввали сентябр расман дар Руссия (1492 1700 гг.) низ амал мекард! Ин ҳодиса пас аз он рух дод, ки Дар соли 7000 "Аз офариниши ҷаҳон" Исои Масеҳ (1492 дар Замони Иван III) ба вуҷуд наомад. Ва Масеҳро чунон интизор буданд, ки чизе намесохтанд ва кишт намекарданд, интизор Буданд, Ки Исо мурофиаи даҳшатноки худро бар ҳама баргузор мекунад ва ба ҳама ҳукм мебарорад, алахусус дар бораи "қудратмандони ин ҷаҳон", ки онҳо то чӣ андоза беайб ҳастанд. Мутаассифона, ин тавр нашуд. Дар Замони Петри I ҷашни соли Навро ба 1 январ гузарониданд ва солшумории "Рождество Христова" (1700) – ро ҷорӣ карданд, аммо аллакай дар он вақт тақвими кӯҳнаи юлианӣ, ба монанди кишварҳои протестантӣ (дар кишварҳои католикӣ аллакай аз соли 1582). тақвими григорианӣ амал мекард), ки танҳо дар замони ҳукумати шӯравӣ дар соли 1918 бо тақвими григорианӣ иваз карда шуд, аммо калисои православии Рус то ҳол онро истифода мебарад. Дафни мурдагон ба дафни зороастризм, яке аз динҳои қадимие, ки дар Қаламрави Урали Ҷанубӣ пайдо шудааст, монанд аст. Ибодати зороастризм дуоҳо ва формулаҳои ҷодугарӣ, ки қурбонӣ мекунанд, дар байни дуоҳои дигар ба оташ ва об муроҷиат мекунад. Ибодати оташ аҳамияти махсус дошт. Дар маъбадҳои зороастриен (аз ҷумла дар маъбадҳои парсҳои Муосири Бомбей) ягон тасвири худоен вуҷуд надорад. Имондорон оташи оташгирифтаро дар қурбонгоҳ парастиш мекунанд. Даромадан ба маъбад барои бегонагон манъ аст. Азбаски ҷасад нопок ҳисобида мешавад, бо ламс кардани ҷасад оташро ифлос кардан манъ аст. Бо ин ламс набояд таҳқир кард инчунин олами муқаддас-замин, ҳаво ва об. Аз ин рӯ, зардуштиен ҷасади мурдаро ба ҳайвоноти ваҳшӣ ва паррандагон медиҳанд. Ин одатан дар ҷои махсус ҷудошуда (дакма, е манораи хомӯшӣ) анҷом дода мешавад. Устухонҳои фурӯ бурдашуда ҷамъ оварда шуда, ба анборҳои махсуси оссуария табдил дода мешуданд.
